Koffie & Klets Regio Zuid-West

British Delights 2
Het niveau van het Concours ’t Loo halen we nog net niet, maar de enorm uitgebreide verzameling auto’s die dit jaar ons gecombineerde treffen van Mascotte en JDCH leden opluisterde was weer indrukwekkend te noemen.













   

Busbaan
British Deligths is een unieke regionale samenwerking van bovengenoemde klassiekerverenigingen die het beste en mooiste wat Engeland heeft voorgebracht bijeenbrengt en een zowel routematig als culinair interessante dag organiseert.
De vorige editie van 2009 was dermate goed ontvangen dat ook nu weer Jan de Jong, Emile Koole en ikzelf de koppen bij elkaar staken om een rit op niveau te organiseren. En dat werd het! Waar de week – net zoals de gehele maand augustus – geteisterd werd door zware slagregens en we zandzakken voor de deuren moesten leggen vanwege het overstromingsgevaar, was zaterdag de 20ste onze 1-daagse zomer gearriveerd en mochten we ons koesteren in 25 graden en zon!
Zoals vanouds was het startpunt gelegen aan de Oud-Hoenderhoeksedijk in Geervliet. Velen zijn weer in de eerste instinker getrapt en zijn met TomTom en al verkeerd gereden, al dan niet de busbaan op. Er waren onder andere Mk2’s, een C-type, 1 XJ S1, een Bentley S1, een Corniche Convertible, een T1, een Silver Shadow, een XJ convertible en een Phantom te bewonderen. Alle in perfecte staat, er waren die dag geen technische problemen!
Na de obligate koffie met koek kon het startschot worden gegeven voor een gevarieerde dag. Door een verrassend leuk stukje Biert, waar meanderende beekjes en vloeiende asfaltstrengen menig coureur (Peter Budde) het hoofd op hol bracht, kwamen we allen bij de veerpont van Hekelingen naar Nieuw-Beijerland aan.
Een ware bottleneck, die met een praatje en een kiekje werden doorgebracht; het kost immers aardig wat tijd om op een klein pontje 78 personen in engels erfgoed over te zetten. Enfin, de eerste vertraging hadden we te pakken.
Wie kent ze niet, verstilde dorpjes als Zuidzijde en Piershil, daar waar de suburbanisatie nog niet heeft toegeslagen en het noeste landleven nog dagelijkse praktijk is. Het ingedamde land, dijkjes met boerenhoeves en af en toe een stilstaande roofkat in de berm domineren het eilandleven.




Mooi uitzicht
Al manoeuvrerend door de nauwe straatjes van de vestingstad arriveerden de meesten op tijd in Willemstad. Aan de pittoreske haven konden onze bolides (gelukkig) allemaal een passende plaats vinden. Dat was overigens niet evident, de week ervoor tijdens het voorrijden was het dermate druk dat de meesten 1 kilometer uit de stad hadden moeten staan…
In het met vele groene baldakijnen voorziene Hotel Restaurant Bellevue vonden we een prettige dis voor ons klaarstaan met soep en luxe sandwiches van de Chef.
Wat aan de late kant vertrokken we voor de tweede leg van onze etappe, die ons naar het regionale Vliegveld Seppe zou brengen. Nu ging de route door het mooie West-Brabant met een duidelijk andere aanblik dan op de eilanden. Plattelandsdorpjes, bossen en zandgronden kenmerken de streek. Maar wat is het rustig rijden daar! Een verademing zo abseits de geordende paden in Zuid-Holland, waar je tegenwoordig alleen nog op industriegebieden, snelwegen en grote steden stuit en de recreatieve rijder juist van de mooie en rustige stukjes wordt geweerd.




Saab
Tegen kwart voor vieren verzamelde iedereen zich op de krappe parkeerplaats (zeker voor de grote Rollsen) bij het Vliegveld. Daar hadden we al veel bekijks en werden veel beelden geschoten. Gelukkig was voor ons geregeld dat wij op het luchthaventerrein mochten staan dus in optocht reden we alle de speciaal voor ons opengezette poort door naar een ruime plaats bij de hangars.
Voor het Vliegend Museum Seppe werd iedereens blik gegrepen door (zoiets banaals als) een opstijgende helikopter. Na enig manen van de kant van de ondergetekende werd onze groep in vieren gedeeld en ging het door het museum.
De grootste groep werd verblijd met een theoriecursus opstijgen (en dalen) voor beginners en werd het hoe en het waarom van Seppe in een subtropisch zaaltje uit de doeken gedaan. De, door het gelijktijdig gehouden evenement Classic Wings op Gilze-Rijen, enigszins gedecimeerde collectie vliegtuigen was nog ruimschoots de moeite waard. Zo stond er een Yak te pronken op het grasveld. Nee, dit was niet het sterk stinkende Mongoolse bromrund (Bron: Google), maar een bijzonder Russisch vliegtuig wat met name is ingezet voor luchtacrobatiek. Heden ten dage zal dit vliegtuig echter niet veel meer vliegen. Buiten de zeer hoge kerosinekosten hebben de Nederlandse luchtvaartautoriteiten geen vergunning meer verleend om hiermee te mogen vliegen.
Hier zijn toch enige parallellen met de klassiekerwereld, ook daar wordt door de overheid er alles aan gedaan om het hobbymatig gebruik te ontmoedigen.
Voor de oorlog waren de meeste vliegtuigen van hout en metaal. Naast een metalen Luscombe uit de vijftiger jaren stond ook een vooroorlogse Piper cup. De vleugels nog geheel gemaakt van katoen met houten draagdelen. Zo’n licht toestel heeft natuurlijk geen grote V12 motor nodig om goed vooruit te komen!
Een ander restauratieproject betreft een opgegraven Messerschmitt, die neergeschoten is boven Moerkapelle op 4 december 1943. Stukje bij beetje wordt deze weer in de oude glorie hersteld. Vliegen is er echter nooit meer bij.
Op het moment van schrijven is de flamboyante Victor Muller veel in het nieuws. Als een kat met zeven levens probeert hij de nog niet zo lang geleden overgenomen Saab automobielfabriek van de ondergang te redden. Uit nog betere tijden stamt de Saab Safir, een ex. KLM lesvliegtuig uit de jaren 50.




Achthuizen
Het liep al tegen half zes toen we het vliegveld gedag zeiden en naar de stede van Emile Koole, de regionale Mascotte voorzitter, togen. Net zoals 2 jaar geleden had hij zijn tuin ter wille gesteld voor de afsluitende barbecue. Al onze auto’s konden in een mooie dubbele line-up op het grasveld staan.
Emile had voor een waar klapstuk gezocht en een culinaire italiaanse artiest uitgenodigd onze spijzen te bereiden. Van spiezen tot italiaanse cake en een chocoladefontijn, het was er allemaal. Tegen negenen verlieten de meeste oldtimers Achthuizen en keerden huiswaarts. Op naar een nieuwe en verrassende editie in 2012!


Tekst en foto's: Peter Meijer